วันศุกร์ที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2554

ฝึกอ่านภาษาไทย กลอนดอกสร้อย

            
                        กลอนดอกสร้อย
               
                               เด็กน้อย
     เด็กเอ๋ยเด็กน้อย                                    ความรู้เจ้ายังด้อยเร่งศึกษา
เมื่อเติบใหญ่เจ้าจะได้มีวิชา                      เป็นเครื่องหาเลี้ยงชีพสำหรับตน
มีประโยชน์หลายสถานเพราะการเรียน   จงพากเพียรไปเถิดจะเกิดผล
ถึงลำบากตรากตรำก็จำทน                      เกิดเป็นคนควรหมั่นขยันเอยฯ
                            แมวเหมียว
     แมวเอ๋ยแมวเหมียว                 รูปร่างปราดเปรียวเป็นนักหนา
ร้องเรียกเหมียวๆเดี๋ยวก็มา            เคล้าแข้งเคล้าขาน่าเอ็นดู
รู้จักเอารักเข้าต่อตั้ง                       ค่ำค่ำซ้ำนั่งระวังหนู
ควรนับว่ามันกตัญญู                   พอดูอย่างไว้ใส่ใจเอยฯ
                           
                             นกเอี้ยง
        นกเอ๋ยนกเอี้ยง                             คนเข้าใจว่าเจ้าเลี้ยงซึ่งควายเฒ่า
แต่นกเอี้ยงนั่นเลี่ยงทำงานเบา           แม้อาหารก็ไปเอาบนหลังควาย
เปรียบเหมือนคนทำตนเป็นกาฝาก    รู้มากเอาเปรียบคนทั้งหลาย
หนึ่งงานหนักคอยสมัครงานสบาย      จึงน่าอายเพราะเอาเยี่ยงนกเอี้ยงเอยฯ           

                                     กาดำ
      กาเอ๋ยกาดำ                            รู้จำรู้จักรักเพื่อน
ได้เหยื่อเผื่อแผ่ไม่แชเชือน            รีบเตือนพวกพ้องร้องเรียกมา
ต่างกลุ้มรุมล้อมพร้อมพรัก           น่ารักน้ำใจกระไรหนา
การเผื่อแผ่แน่ะพ่อหนูจงดูกา        มันโอบอารีรักดีนักเอยฯ

                                      มดแดง
      มดเอ๋ยมดแดง                            เล็กๆเรี่ยวแรงแข็งขยัน
ใครกล้ำกลายมาทำร้ายถึงรังมัน    ก็วิ่งพรูกรูกันมาทันที
สู้ได้หรือมิได้ใจสาหัส                  ปากกัดก้นต่อยไม่ถอยหนี
ถ้ารังเราใครกล้ามาราวี                  ต้องต่อตีทรหดเหมือนมดเอยฯ

                                   ช้างพลาย
            ช้างเอ๋ยช้างพลาย          ร่างกายกำยำล่ำสัน
กินไผ่ใบดกตกมัน                     ดุดันโดยหมายว่ากายโต
มนุษย์น้อยนักหนายังสามารถ    เอาเชือกบาศก์คล้องติดด้วยฤทธิ์โง่
อย่าถือดีดังช้างทำวางโต            จะยืนโซติดปลอกไม่ออกเอยฯ

                                  นกกระจาบ
          นกเอ๋ยนกกระจาบ               เห็นใบพงลงคาบค่อยเพียรขน
มาสอดสอยด้วยจงอยปากของตน   ราวกับคนช่างพินิจคิดทำรัง
ช่างละเอียดเสียดสลับออกซับซ้อน   อยู่พักร้อนนอนร่มได้สมหวัง
แม้นทำการหมั่นพินิจคิดระวัง        ให้ได้ดังนกกระจาบไม่หยาบเอยฯ

      

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น